Pyamapapje

We zijn nu ruim 1 week thuis met ons drietjes en proberen een ritme te vinden voor en met onze kleine man. Het mooiste moment van de dag is het wakker worden. De koning geeft duidelijk aan als hij klaar is met slapen en eruit wil. We gaan hem dan halen en hij zit dan al in zijn bedje. Als hij je ziet aankomen komt er een lach van oor tot oor op zijn gezicht en hij strekt zijn armen naar je uit en zodra je hem optilt komt hij lekker tegen je aan liggen. We nemen hem dan mee naar onze slaapkamer en hij blijft dan nog lekker even op je buikje liggen kroelen en knuffelen. Meestal eerst even bij mama en dan ook nog even bij papa. Wanneer we hem gaan halen nemen we ook meteen een billendoekje mee. Niet voor hem maar voor ons. Hij is nog steeds verkouden en tijdens het kroelen en knuffelen smeert hij zijn neus en mond aan ons af. We zijn soms helemaal nat van zijn snot en zever!! Maar ach, even billendoekje erover en we zijn weer "zwitsal-fris". Al die snot en zever kunnen niet op tegen een heerlijk knuffel en kroelochtendje :-)

Zo goed als het "met de pot mee eten" in China ging, zo slecht gaat dit thuis. Het is tot nu toe nog maar 1 keer gelukt om hem te laten mee eten. We blijven het elke keer proberen maar niets moet. Het lijkt meer op "wat een boer niet kent, dat vreet hij niet". Als we hem een hap lepel richting zijn mond brengen en hij ziet wat er op ligt gaan die lippen stijf op elkaar en draait hij gewoon zijn hoofd weg. We laten zijn lepel op zijn bordje voor hem staan en kijken wat hij vervolgens gaat doen. Meestal duwt hij het bordje weg. Heel soms pakt hij wel iets in zijn handje maar als hij het eens goed bekijkt gooit hij het op tafel of soms wel eens op de grond. We dringen dan verder ook niet aan en maken gewoon een papfles voor hem klaar. Deze is in een mum van tijd opgeslurpt!!! Het enige dat hij wel eet is: Macaroni, chocoladevlokken, Kellogg's Honey loops, kaas kroepoek & Hamkaas Chips.

Kroepoek maaltijdje

Maandag toch maar eens geprobeerd om hem een bordje "Pyamapapje" te geven. Niet in de ochtend met zijn pyama aan zoals het doet denken maar als middageten in zijn gewone kleren. Pyamapapje klaar gemaakt volgens de beschrijving, het in een bordje gedaan, Xian in de kinderstoel gezet, slabber om en we waren er klaar voor. Nou, Xian dacht er dus anders over.....Pap eten met een lepel van een bordje? Nee, hoor!!! Lippen weer stijf opelkaar en hoofd wegdraaien. Alles maar in een fles gedaan, Xian bij mama op schoot en....... Mond ging open, armen uitgestrekt naar de fles en heerlijk de fles en mama d'r handen stevig vasthoudend (stel je toch eens voor dat mama die fles uit mijn mond haalt?!?!?) de pyamapap opgesmikkeld. Op het gemakje en hij heeft er langer over gedaan omdat het toch dikker is dan zijn gewone melk!!!

Maandag 9 december stond er een bezoekje aan het ziekenhuis gepland bij Dr. Tjon A Ten (kinderarts in het MMC, Veldhoven). Hij zou de adoptiescreening bij Xian gaan doen. Maar Xian moest eerst ingeschreven worden. Daarna.... Op naar dr. Tjon. Gelukkig waren we snel aan de beurt. Na zijn medisch dossier en inentingen te hebben door genomen (we hadden uit voorzorg maar heel de map meegenomen) mocht de koning uitgekleed worden en werd hij onderzocht. 

In de mond kijken is niet leuk!!!

Xian liet het allemaal goed toe en keek met grote ogen naar alles wat dr. Tjon deed. Alleen toen dr. Tjon in zijn mond wilde kijken naar zijn schisis was het klaar wat Xian betrof. Maar ja, wij mogen ook niet in zijn mondje kijken. Dr. Tjon vond Xian een vrolijk, gezond en energiek mannetje en kon zo niets vreemds aan hem ontdekken. Vervolgens kregen we formulieren en potjes en plaszakjes mee. In de komende dagen moeten we zijn plas en poep opvangen. Hele instructie erbij gekregen hoe op te vangen. Zal nog een hele klus worden en dan moet de poep binnen 1 uur in het ziekenhuis zijn en zijn plas binnen 3/4 uur. We hebben maar 1 formulier meegekregen dus alles moet ook nog te gelijk worden ingeleverd!!! Misschien toch maar apart inleveren en vragen of ze van het formulier een kopie kunnen maken. Ook moest er bloed geprikt worden en hebben dit maar meteen gedaan, we zijn toch! Dennis gaf aan liever er niet bij te willen zijn. Maar toen bleek dat er toch best veel afgenomen moest worden en we Xian zoveel mogelijk moesten afleiden is hij toch maar meegegaan. Eenmaal binnen moest Marjolein in de stoel gaan zitten met Xian op schoot. Gelukkig hoefde niet al zijn kleren uit maar was zijn mouw opstropen voldoende. Eerst even een ader zoeken en toen werd de band omgedaan. Xian zat alles met grote ogen te volgen tot het moment dat de naald werd gezet. Toen was het even huilen. Maar papa toverde meteen het trommeltje met zijn melkkoekbolletjes tevoorschijn en het huilen stopte. Onder het genot van een paar lekkere bolletjes zijn er zonder problemen 5 a 6 buisjes bloed afgenomen. En van de pleister die nadien geplakt werd was Xian diep van onder de indruk. Thuis heeft hij nog veel naar de pleister gekeken maar schreeuwde moord en brand toen hij er af moest!!!

Vet cool die pleister

De laatste dagen gebeurd het regelmatig(zonder een verklaarbare reden; vallen, poepluier, honger hebben, tanden krijgen) dat Xian even niet meer zelf spelen, op de grond wil zitten, staan of lopen. Hij wordt dan een beetje hangerig en drammerig. Zo is hij lekker zelf aan het aanrommelen/spelen en zo is alles fout. Hij gaat dan op de grond zitten steekt zijn armen de lucht in en gaat een beetje zeurderig huilen. Wanneer je hem dan niet snel genoeg oppakt wordt het zeurderig huilen omgezet in schreeuwen. Als je hem dan oppakt dan is het goed, tenminste als je zelf blijft staan en het liefst voor het raam. En dan is dit niet binnen 5 minuten over. Gewoon lekker bij mama op de armen een beetje naar buiten kijken. Heel toevallig las ik het laatste verhaal van Liselore (zij hebben ook een zoontje geadopteerd, die 3 dagen ouder is dan Xian) waarin ze een vergelijkbaar verhaal schreef over hun zoontje en wat wij op dit moment meemaken met Xian.

Ze vertelde dat ze contact heeft gezocht met Stichting Meiling om te vragen hoe ze hier mee om moeten gaan. Gelukkig was hiervoor een simpel antwoord wat wij op ons en op Xian zijn gedrag kunnen betrekken: "de eerste maanden van zijn leventje heeft hij veel aandacht en warmte gemist. Hij begint ons te vertrouwen en zich aan ons te hechten. Heel normaal gedrag bij kinderen die zijn geadopteerd. Dus voor ons alleen maar een goed teken dat hij ons zijn echte behoefte durft te laten zien en om aandacht te vragen. 

thanks.... Liselore voor je herkenbare verhaal en uitleg!!! Wij kunnen hier zeker iets mee :-)

En als je dit toetje ziet..... ach, dan pakken we hem toch lekker op, houden hem dicht tegen ons aan en kijken lekker naar buiten!!! Ons hoor je dan niet klagen :-)

Lekker toetje.....